من ... اما...

سپیده عزیزم! خودت رو تو آیینه کارهای پارمین نگاه کن؛ چی صدات می کنه؟ چجوری صدات می کنه؛ با چه آهنگی، چه لحنی؟ یادت هست حتما.وقتی گریه ت رو می بینه چطور با دست های کوچولوش اشک های مامانش رو پاک می کنه؟چشمش رو که از خواب باز می کنه، دنبال کی می گرده تو خونه؟ وقتی بهانه گیر میشه، توی بغل کی آروم می گیره؟وقتی بغلت می کنه، چطور می گه مامان منه؟حتما می بینی که با همه زورش بغلت می کنه.تلاشش رو می بینی، بزرگ شدنش رو، یادگرفتن هاش رو.همه اینها و هزاران تصویری که فقط خودت میدونی و بس، رو کی بهش یاد داد؟راحت بود؟برای همه اون روزها دلتنگ میشی، نه؟خیلی وقت ها دلمون می خواد روزهای خوبی که گذروندیم برگرده، اما چی به جز نتیجه ای که از اون روزها گرفتیم ما رو آروم می کنه در مقابل اینکه حتی نمیتونیم ثانیه ای به عقب برگردیم.حالا که ناگزیزیم از اینکه اینطور با شتاب به جلو حرکت کنیم قدر مادر بودن، دختر بودن، خواهر، همسر و هرچه که هستیم رو بدونیم.سپیده عزیزم! مگر غیر از اینه که ما با وجود اعضای خانواده مون معنا پیدا کردیم.اگر خدای نکرده خاری توی پاهامون رفت، واقعا کی برای ما اشک ریخت و نگران شد؟کی دست ما رو گرفت؟کی یادمون داد؟یادمون داد که اینی باشیم که الان هستیم.خود تنهای ما خیلی تنها میشه سپیده!خدا کنه همیشه انقدر نقش برای بازی کردن داشته باشیم،که آرزوی آنتراک کنیم.با این وجود خسته نباشی دوست عزیزم! تو همیشه به من امید دادی.چه وجودت و چه حرفهات.برات آرزوی روزهایی پر از نشاط دارم عزیزم!

قربونت برم ليلا كه انقدر ماهي واقعا وقتي نوشته هاتو خوندم از خودم و احساسم شرمگين شدم مي خواستم پاكشون كنم اما ليلاي ماهم مي دوني چيه نمي دونم چه حكمتيه هميشه روز تولدم يه احساس خيلي خيلي غريبي دارم از وقتي خودمو شناختم همين بود. مي دوني تصور سي ساله شدن يه كم تنمو لرزوند تصور كه چه عرض كنم واقعيت سه دهه از از زندگيم گذشت يه مطلب نوشتم تو همون روز و به خاطر درگيري هاي زيادم تو چند مرحله نوشتم و خلاصه وقتي تمومش كردم نت قطع شد و همه چي پريد و اون متن هنوز نيمه نصفه مونده ، مي دوني شايد مشكل اينه كه خيلي تو اين مدت فكر كردم به گذشته شايد به تك تك سالهاش، و دلم گرفت واسه خيلي چيزا واسه خمين تو اون دلگرفتگي ها نوشتم الان كه گذشته چند روز و نوشته تو رو خوندم واقعا مي بينم عاشق هيچي هم نباشم تو زندگي عاشق مادر بودنم عاشق اشپزي واسه اين فرشته عزيزم، كلا من حرفامو پس مي گيرم دلم گرفته بود اومدم اينجا نقش وبلاگ پارمين كردم دوست بسيار ماهم دلم برات يه ذره شده باورت ميشه؟